Isang araw, sa gitna ng malawak na gubat na puno ng malalaking puno at makakapal na damo, mahimbing na natutulog ang isang makapangyarihang leon. Ang kanyang hilik ay parang kulog, at bawat galaw niya ay nagpapayanig sa mga tuyong dahon sa paligid. Habang siya ay nagpapahinga, isang maliit at magaan na nilalang ang dumaan sa kanyang tabi—isang dagang gutom at mausisa, naghahanap lamang ng kaunting pagkain at paglilibangan.
Hindi napansin ng daga na siya’y umakyat at tumakbo sa katawan ng leon. Nilaro niya ang malambot na buhok ng leon at tila ba nag-eenjoy sa kanyang pakikipagsapalaran. Ngunit biglang nagising ang leon, dumilat ang kanyang mga mata, at sa isang mabilis na paggalaw ay nadakma niya ang maliit na daga gamit ang kanyang matatalim na kuko.
Galit na galit ang leon at sumigaw,
“Anong lakas ng loob mong gambalain ang aking pagtulog? Kakainin kita upang matigil na ang iyong kalokohan!”
Takot na takot ang daga at halos manginig sa kaba. Nagmakaawa siya,
“Patawarin mo po ako, Haring Leon! Hindi ko po sinasadya. Kung pakakawalan mo ako ngayon, nangangako ako na balang araw ay makababayad ako sa iyong kabutihan.”
Napahalakhak ang leon. Sa kanyang isip, “Isang munting daga? Makakatulong sa isang gaya kong hari ng kagubatan?” Gayunman, sa halip na tapusin ang buhay ng maliit na hayop, naisip ng leon na kaawa-awa ito. Kaya’t pinakawalan niya ang daga at muling humiga upang magpahinga.
Lumipas ang ilang araw. Habang naglalakad ang leon sa kagubatan, hindi niya namalayan ang mga bitag na inihanda ng mga mangangaso. Sa isang iglap, siya’y nahulog sa makapal at matibay na lambat. Pilit siyang nagpupumiglas, umuungal nang ubod lakas, ngunit lalo lamang humigpit ang tali.
Narinig ng daga ang malakas na pag-ungol ng leon mula sa malayo. Agad siyang nagmadali at nakita niyang ang dati niyang nakakatakot na hari ay ngayo’y bihag ng lambat. Naalala niya ang pangakong binitiwan noon, at sa kabila ng kanyang kaliitan, nagsimula siyang kumagat at ngumata sa makapal na tali gamit ang kanyang maliliit ngunit matatalas na ngipin. Unti-unti, hanggang sa tuluyang mapatid ang lambat, nakalaya ang leon.
Tuwang-tuwa ang leon at labis na nagpasalamat sa daga. Doon niya napatunayan na kahit ang pinakamaliit na nilalang ay may kakayahang makatulong sa pinakamalakas, at walang maliit o mahina kapag may malasakit at kabutihang-loob.
