Noong unang panahon sa isang malayong lugar sa Pilipinas, may mag-asawang mahirap na naninirahan sa isang maliit na kubo sa tabi ng ilog. Ang mag-asawa ay nagtatanim ng gulay at prutas sa kanilang hardin upang matustusan ang kanilang pang-araw-araw na pangangailangan.

Isang araw, nagkasakit ang asawa at kailangan niya ng masustansiyang pagkain upang gumaling. Ngunit dahil sa kahirapan, hindi nila kayang bumili ng mga mamahaling prutas at gulay. Upang hindi na magutom ang kanilang asawa, naisip ng mag-asawa na gumawa ng kakanin mula sa mga bunga ng kanilang hardin. Pinagsama-sama nila ang mga saging, ube, kamote, gabi at iba pang sangkap upang makagawa ng masarap na kakanin na kanilang tinawag na “Binignit”.

Nang luto na ang binignit, sinubukan nila itong tikman at napakasarap nito. Naisip ng mag-asawa na ibahagi ang kanilang natuklasan sa mga kapitbahay at kaibigan. Mula noon, naging sikat na ang binignit sa kanilang lugar at marami ang natutong gumawa nito.

Ngunit hindi nagtatapos ang kwento doon. Sabi ng mga matatanda, may isang engkanto na naninirahan sa ilog na malapit sa kubo ng mag-asawa. Sa tuwing may mga taong magtatapik-tapik sa ilog, sinasabi ng engkanto na hindi dapat ginagamit ang mga bunga ng hardin para sa pagkain dahil ito ay kanilang pag-aari.

Naisip ng mag-asawa na magbigay ng tawad sa engkanto at upang ipakita ang kanilang paggalang sa kanya, nagsagawa sila ng isang munting ritwal. Hiniling nila sa engkanto na payagan silang gamitin ang mga bunga ng kanilang hardin upang makatulong sa kanilang pangangailangan sa pagkain. Sa wakas, pinayagan sila ng engkanto at hindi na siya nagpakita muli.

Nang makalipas ang mga araw, naging tradisyon na ang pagluluto ng binignit sa tuwing tag-ulan. Ipinagpapatuloy ng mga tao ang paggawa ng binignit at ang kwento ng mag-asawang nagpakita ng respeto sa engkanto. Ngayon, ang binignit ay isa sa mga paboritong pagkain ng mga Pilipino lalo na sa Bisaya.