Noong unang panahon, may isang matandang magsasaka na nagtanim ng palay sa kanyang bukid. Nang sumapit ang tag-ulan, umulan ng malakas at hindi na natuyo ang kanyang mga pananim. Dahil dito, nasira ang kanyang ani at hindi siya makapagtanim ng iba pang pananim dahil wala na siyang ibang butil ng palay.

Nanghihina na ang kanyang loob dahil sa nangyari, pero hindi niya alam kung paano niya malulunasan ang kanyang problema. Isang araw, habang naglalakad siya sa kanyang bukid, nakita niya ang isang napakagandang kabute na nakapatong sa isang matandang kahoy. Sa kanyang pagkakamangha, hindi niya napansin na nag-uusap pala sila ng kabute.

“Magandang araw, matanda. Anong problema mo?” tanong ng kabute.

“Nasira ang aking ani dahil sa malakas na ulan at wala na akong ibang butil ng palay,” sagot ng magsasaka.

“Kung nais mo, ako ay tutulong sa iyo. Magkakaroon ka ng masaganang ani sa pagtatanim ng kabute,” sabi ng kabute.

Sa unang tingin, hindi naniniwala ang magsasaka dahil hindi niya alam kung paano magtanim ng kabute. Ngunit, sa pag-aalok ng kabute ng kaalaman at tulong sa pagtatanim, naging interesado ang magsasaka.

“Anong gagawin ko para magtagumpay sa pagtatanim ng kabute?” tanong ng magsasaka.

“Isa lang ang dapat mong tandaan. Hindi mo dapat titiyakin na ang kabute ay lumalaki ng mabilis dahil hindi ito mangyayari. Ito ay kailangan ng panahon at pag-aalaga,” sabi ng kabute.

Nagpakita ang kabute ng mga kagamitan at mga hakbang sa pagtatanim ng kabute. Isinabuhay ng magsasaka ang lahat ng natutunan niya at sinundan niya ang mga payo ng kabute. Sa huli, nagbunga ang kanyang pagtatanim ng kabute at naging masaganang ani ang kanyang nalikom.

Mula noon, naging malago ang kabuhayan ng magsasaka dahil sa pagtatanim ng kabute. Dahil sa kanyang kaalaman sa pagtatanim ng kabute, nakatulong siya sa ibang magsasaka upang mabigyan ng pag-asa at makabangon mula sa kahirapan. Dahil sa kabuteng nagbibigay ng pag-asa sa mga tao, naging sagana ang kanilang lugar at naging kilala sa buong mundo dahil sa kanilang mga kabute.