Isang higanteng nakatira sa isang malaking bahay ang may magandang hardin, ngunit hindi niya pinapasok ang sinuman sa kanyang hardin. Tuwing wala siya, pumupunta doon ang mga bata para maglaro.

Isang araw, nagpasya ang higante na bisitahin ang kanyang kaibigan at umalis patungo sa karatig na kaharian. Bumalik ang higante mula sa lugar ng kanyang kaibigan pagkatapos ng pitong taon. Nang makitang naglalaro ang mga bata sa kanyang hardin, galit niyang itinaboy ang mga ito at nagtayo ng mataas na pader sa paligid ng hardin.

Matapos tumigil ang mga bata sa pagpunta sa hardin, ang mga puno at bulaklak ay napakalungkot na nawala ang kanilang kagandahan at natatakpan ng niyebe at hamog na nagyelo. Walang ibong dumating para kumanta doon. Ang tagsibol ay nasa lahat ng dako ngunit sa hardin ng higante ay taglamig pa rin.

Isang umaga, nakita ng higante ang mga batang naglalaro sa hardin. Pumasok sila sa isang maliit na butas sa dingding. At dumating ang tagsibol sa hardin sa wakas upang ipahayag ang kaligayahan sa muling pagkikita ng mga bata.

Napagtanto ng higante na siya ay naging makasarili at labis na nagsisisi sa kanyang ginawa. Hinahayaan niya ang mga bata na maglaro sa hardin araw-araw. Ang paborito ng higante sa mga bata ay isang maliit na batang lalaki na humalik sa kanya nang tulungan niya itong makaakyat sa puno. Ngunit ang maliit na bata ay tumigil sa pagpunta sa hardin at ang higante ay labis na nalungkot.

Lumipas ang maraming taon at tumanda at nanghina ang higante. Isang umaga ng taglamig, nakita ng higante ang parehong batang lalaki sa ilalim ng isang puno. Tuwang-tuwa siyang tumakbo pababa sa bata. Ang batang lalaki ay isang anghel na dumating upang dalhin ang higante sa hardin ng Paraiso bilang gantimpala sa pagpapaalam sa kanya na maglaro sa kanyang hardin.