Sa isang malayong nayon, may magsasaka na nagngangalang Juan. Si Juan ay isang masipag na magsasaka na mahilig magtanim ng mga gulay sa kanyang hardin. Isang araw, naisipan niyang itanim ang kangkong sa kanyang lupa. Ang kangkong ay isang uri ng gulay na tubig-tubig, kaya’t pinalad itong lumago sa malapit sa ilog.

Ngunit sa tuwing itinatanim ni Juan ang kangkong, palaging namamatay ang mga halaman. Naging labis siyang nagtataka at nag-aalala sa kung bakit hindi niya magawang palaguin ang kangkong nang maayos. Naisipan niyang humingi ng tulong sa matandang manggagamot sa kanilang nayon. Kilala itong may alam sa mga gamot mula sa kalikasan.

Nagpakwento si Juan sa matandang manggagamot tungkol sa kanyang suliranin sa kangkong. Binigyan siya ng payo ng matanda na humingi ng tulong mula sa mga diwata at anito ng kalikasan. Inihayag ng matanda na ang kalikasan ay puno ng mga puwersa na maaaring magbigay-tulong sa mga tao, subalit kailangan ding igalang at pahalagahan.

Sumunod si Juan sa payo ng matanda. Sa gabi, nag-ensayo siyang magdasal at magpasalamat sa kalikasan. Humiling siya ng tulong upang maging malusog at maginhawa ang paglaki ng kanyang mga tanim na kangkong.

Habang natutulog si Juan, napansin niya na may kakaibang liwanag na nagmumula sa labas ng kanyang bahay. Ito ay tila isang masidhing liwanag na sumilay sa kanyang panaginip. Sa loob ng liwanag, lumitaw ang daan-daang munting diwata at anito. Sila ay nagkakatuwang nagluto ng kangkong sa isang malaking kaldero.

Napansin ni Juan na ang amoy ng niluluto ng mga diwata ay napakasarap. Ipinakita ng mga ito kung paano nila niluluto ang kangkong sa malalaking kaldero ng tubig. Inilalagay nila ang mga dahon ng kangkong at inuulit ang proseso nang ilang beses. Habang niluluto, napansin ni Juan na umuusbong ang masarap na amoy ng kangkong.

Nang magising si Juan, natanto niyang ang mga diwata na lumitaw sa kanyang panaginip ay nagbigay sa kanya ng isang mahalagang aral. Binatikos ng mga ito ang kanyang pagiging mapanlait at kakulangan ng respeto sa kalikasan. Sa halip na makialam at magsimula ng diskusyon, itinuro ng mga diwata sa kanya na kailangang maging marunong tumanaw ng utang na loob at igalang ang mga biyayang ibinibigay ng kalikasan.

Sa paggising ni Juan, agad niyang tinahak ang kanyang hardin. Ginaya niya ang ginawa ng mga diwata sa kanyang panaginip. Ipinakita ng mga ito sa kanya ang tamang paraan ng pagluluto at pagpapalago ng kangkong. Inilagay ni Juan ang mga munting dahon ng kangkong sa kaldero ng tubig, at isinunod niya ang kanilang diskarte.

Hindi nagtagal, nagsimula nang lumaki at lumusog ang mga kangkong ni Juan. Ibinahagi niya ang kanyang kagilagilalas na diskubrimiyento sa kanyang mga kapitbahay. Ipinamalas niya ang paraang itinuro ng mga diwata, at pinakita sa kanila kung paano palaguin ang kangkong nang mabilis at malusog.

Ang balita tungkol sa kanyang natuklasan ay kumalat sa buong nayon. Dahil dito, naging tanyag si Juan bilang isang eksperto sa pagpapalago ng kangkong. Naging paborito ng mga tao ang kangkong ni Juan dahil sa kakaibang sarap at malusog nitong hitsura.

Sa pamamagitan ng kwento ni Juan, naging mas mahalaga sa mga tao ang pagkakaroon ng respeto at pagmamalasakit sa kalikasan. Natutunan nilang dapat nilang pahalagahan at igalang ang mga biyayang ibinibigay nito, at sa pamamagitan ng wastong pagsasagawa ng gawain tulad ng pagtatanim, mas magiging produktibo at masagana ang kanilang buhay.