Si Maria ay isang magsasakang babae na masigasig sa pag-aararo ng kanyang lupang sakahan. Isang araw, habang siya’y naglalakad sa kagubatan patungo sa kanyang bukid, napansin niya ang isang puno na totoong kakaiba. Ito’y may matataas na sanga at malalapad na dahon na sumasayaw sa ihip ng hangin.

Naglakbay siya patungo sa puno, at doon ay makikita niya ang isang kalalakihan na may katawan na tila gawa sa mga galamay ng kahoy. Ang kalalakihan ay may napakalaking matang nakatutok sa kanya. Sa kabila ng kakaibang itsura ng kalalakihan, hindi siya nagpatalo sa takot. Tinapunan niya ito ng magiting na boses, “Sino ka?”

“Tahimik ka lang, Maria,” sabi ng kalalakihan na may malalim na boses. “Ako’y isang Kapre, tagapangalaga ng kagubatan.”

Namangha si Maria sa naririnig niyang boses na nagmumula sa malaking puno. Matapos ang sandali ng pagkabigla, naging mas maayos ang pakiramdam niya at nagpakilala siya sa Kapre. Nagsimula silang magkwentuhan at magbahagi ng kanilang mga kuwento.

Ipinamalas ng Kapre ang kanyang pagmamahal sa kalikasan. Kuwento niya kung paano niya inaalagaan ang mga puno at halaman, at kung paano niya sila pinanatili para sa mga darating pang henerasyon. Ipinakita niya kay Maria ang mga lihim ng kagubatan, kung paano ang mga puno ay may sariling mga buhay at kakaibang galang sa mga engkanto na tulad niya.

Habang nag-uusap sila, nadama ni Maria ang kalma at kakaibang kasiyahan sa pagiging kasama ng Kapre. Ipinakita sa kanya ng engkanto ang magandang bahagi ng mga bagay na hindi madalas napapansin ng mga tao. Natutunan ni Maria na mahalin ang kalikasan nang higit pa at magkaroon ng malalim na paggalang sa mga diwata at engkanto na naninirahan sa mga pook na ito.

Nang dumating ang oras na kailangan na niyang magpatuloy sa kanyang paglalakbay, nagpaalam si Maria sa Kapre. Ngunit naiwan sa kanya ang isang natatanging alaala at bagong pang-unawa sa mundo ng mga engkanto. Patuloy niyang isinusuong ang kanyang buhay sa sakahan, ngunit sa bawat paggiling ng araw at pagsapit ng gabi, lagi niyang iniisip ang kuwento ng Kapre at ang mga aral na natutunan niya mula dito.

At mula noon, ipinasa ni Maria ang mga kuwento at aral ng Kapre sa kanyang mga anak at apo. Hanggang sa mga sumunod na henerasyon, itinuturo ang halaga ng pangangalaga sa kalikasan at ang pagrespeto sa mga engkanto sa kagubatan. Isinilang ang alamat ng Kapre sa mga puso ng mga tao, na patuloy na nagpapaalala sa kanila na ang kalikasan ay dapat alagaan at igalang, at na may mga bagay sa mundo na higit pa sa kanilang mga mata ang nakikita.