Noong unang panahon, walang lupa sa buong kalawakan. Mayroon lamang malawak na karagatan na kung saan ang mga nilalang ay nakatira at kumukuha ng kanilang pagkain mula sa dagat.

Isang araw, isang diwata ay dumating at nagbigay ng isang butil ng lupa. Sinabihan niya ang mga nilalang na ipagkakalat nila ito sa mga kalawakan upang magkaroon ng lupa na kanilang maaaring tirahan at alagaan.

Sinunod ng mga nilalang ang payo ng diwata at nagtanim sila ng mga halaman sa lupa. Sa loob ng ilang buwan, nagkaroon ng mga puno, bulaklak, at kahit mga hayop na naninirahan sa mga bundok at kagubatan.

Napansin ng mga nilalang na ang lupa ay may magandang epekto sa kanilang buhay. Nagkaroon sila ng mas maraming pagkain, mas ligtas na tirahan, at mas maayos na pamumuhay. Ngunit dahil sa kasakiman ng ilan, nagsimulang magkagulo ang mga nilalang dahil sa pag-aagawan ng lupa.

Ang diwata ay muli na namang nagpakita upang bigyan ng payo ang mga nilalang. Sinabi niya sa kanila na ang lupa ay hindi para lamang sa iilan, kundi para sa lahat ng nilalang na nakatira sa mundo. Kailangan nilang alagaan ito at gamitin nang tama upang maging masagana ang kanilang pamumuhay.

Matapos marinig ang payo ng diwata, nagsimulang magtulungan ang mga nilalang upang masiguro ang kalagayan ng lupa. Nagtayo sila ng mga organisasyon para sa pag-aalaga at pagpapahalaga sa lupa, upang maprotektahan at mapanatili ang kagandahan at kasaganaan nito.

Napansin ng mga nilalang na mas malawak at mas malinis ang mundo dahil sa kanilang mga aksyon. Nagkaroon ng mas maraming halaman, mga hayop, at mga lugar na magagamit para sa kanilang mga pangangailangan.

Sa dulo ng kwento, natutunan ng mga nilalang ang kahalagahan ng pag-aalaga at pagpapahalaga sa lupa. Na ang lupa ay hindi para sa iilan lamang, kundi para sa lahat ng nilalang na nakatira sa mundo. At dahil sa pagtutulungan, nagkaroon sila ng masagana at maayos na pamumuhay.