Noong unang panahon, may isang kaharian sa gitna ng malawak na dagat. Ang kaharian na ito ay mayaman sa likas na yaman, at isa sa pinakamahalaga ay ang asin. Ang asin ay nagmumula sa mga mabato at nagbibigay ng iba’t ibang benepisyo para sa katawan.

Dahil sa kahalagahan ng asin, ito ay naging pinag-aagawan ng mga ibang mga kaharian. Sa kanilang paghahabol sa asin, ang mga tao sa kaharian ay nagsimula ng magpapalitan ng asin para sa iba pang kagamitan at pagkain.

Ngunit dahil sa kanilang kagustuhan na magkaroon ng asin, naging sobra silang nagmamalabis sa pagkuha nito. Sa wakas, nauubusan na sila ng mga mabatong pinagmumulan ng asin.

Nang masira na ang supply ng asin, ang mga tao ay nagsimula ng maghanap sa ibang lugar. Sa kanilang paglalakbay, natagpuan nila ang isang lugar kung saan mayroong napakalawak na dagat. Sa lugar na iyon, sila ay nakitaan ng malaking asinang bato.

Sila ay nagalak at nagpasya na kunin ang asinang bato. Ngunit bago nila ito makamit, isang diwata ay nagpakita sa kanila at nagpaalala sa kanila ng kahalagahan ng pagpapakonsulta sa kalikasan at kung paano ito gagamitin nang tama.

Ang mga tao ay nagpasyang sundin ang payo ng diwata at nagpasya na huwag kunin ang asinang bato. Sa halip, sila ay nagtanim ng mga halaman at nagtayo ng mga palaisdaan sa lugar upang maging maayos ang kanilang pagkuha ng asin. Dahil dito, naging sapat ang kanilang supply ng asin at hindi na nila kailangang mag-alala pa.

Sa paglipas ng panahon, naging masagana ang kaharian dahil sa kanilang tamang paggamit sa likas na yaman at sa pagsunod nila sa kalikasan. Naging halimbawa sila sa iba pang mga kaharian sa kung paano ito dapat gawin.