Noong unang panahon, bago pa man dumating ang mga banyaga at bago pa man nagbago ang anyo ng ating kapuluan, may isang payapang lawa na tila salamin ng langit. Ang tubig nito ay kasing-linaw ng kristal, at sa gitna ng lawa ay may isang luntiang pulo na napapalibutan ng ibon, bulaklak, at matatamis na bunga.
Sa pulong iyon naninirahan ang isang dalagang ang pangalan ay Prinsesa Taal. Siya ay kilala hindi lamang sa kanyang kagandahan, kundi sa kanyang pusong busilak. Mahilig siyang tumulong sa mga mangingisda, nag-aalaga ng mga halaman, at lagi siyang nakikitang naglalakad sa baybayin ng lawa habang pinagmamasdan ang paglubog ng araw.
Sa kabilang pampang ng lawa, nakatira naman si Mulawin, isang mangingisdang masipag at matapang. Araw-araw siyang naglalayag sa lawa upang manghuli ng isda para sa kanyang pamilya at kapitbahay. Isang dapithapon, nagtagpo ang kanilang mga mata—ang prinsesa at ang mangingisda. Mula noon, gabi-gabi na silang nagkikita, nagkukuwentuhan, at nagbabahaginan ng kanilang mga pangarap. Sa paglipas ng panahon, ang kanilang pagkakaibigan ay naging isang pag-ibig na kay tapat.
Ngunit isang gabi, habang magkasama silang naglalayag sa lawa, isang mahiwagang bulaklak ang lumitaw sa ibabaw ng tubig. Ang bango nito ay kakaiba, wari bang nang-aakit. Inabot ito ni Prinsesa Taal, ngunit sa pag-abot niya, biglang umalon nang malakas ang lawa. Tinangay siya ng alon patungo sa kailaliman. Agad na sumisid si Mulawin upang iligtas ang minamahal, ngunit kapwa silang nalunod at tuluyang naglaho sa ilalim ng tubig.
Kinabukasan, nagising ang mga tao sa isang kakaibang tanawin. Ang pulo sa gitna ng lawa ay tila nagbago—mula sa luntiang paraiso ay naging isang bulkan na nagbubuga ng usok at apoy. Sabi ng matatanda, ito raw ang naging libingan nina Prinsesa Taal at Mulawin, at ang kanilang pag-ibig ang nagbigay-buhay sa Bulkang Taal.
Mula noon, tuwing umuungol at pumuputok ang bulkan, sinasabi ng mga tao na iyon ay alaala ng kanilang pag-ibig at sakripisyo. Ang usok na lumalabas sa bunganga ay tila mga buntong-hininga ng dalawang pusong pinagtagpo ng kapalaran ngunit pinaghiwalay ng dagat at apoy.
Hanggang ngayon, ang Bulkang Taal ay nakatindig bilang paalala: na ang pag-ibig ay makapangyarihan, na ang kalikasan ay may sariling katarungan, at na bawat alamat ay nag-iiwan ng aral sa mga susunod na salinlahi.
