Isang araw sa isang malayong lugar, may isang kaharian na napapalibutan ng mga puno at halaman. Lahat ng uri ng halaman ay matatagpuan dito – mayroong puno ng kahoy, bulaklak, damo, at iba pa. Hindi ito isang ordinaryong kaharian – ang lahat ng mga halaman ay mayroong kakayahang magsalita at maglakad!

Sa kaharian na ito, mayroong isang babaeng bata na nagngangalang Maria. Si Maria ay mahilig sa mga halaman at palagi siyang nakikipaglaro sa kanila. Isang araw, habang siya ay naglalaro sa isang palanggana ng mga halaman, may nakita siyang punong kahoy na kakaiba. Ito ay mas malaki at mas matandang puno kaysa sa ibang mga puno sa kaharian.

Nang lumapit siya sa puno, bigla itong nagsalita. “Ako ay si Haring Puno,” sabi nito. “At ako ay mayroong isang kwento na dapat mong malaman.”

Si Maria ay nagulat ngunit interesado sa kwento na nais ibahagi ng puno. Kaya’t siya ay lumapit pa lalo at nakinig.

“Noong unang panahon, ako ay isang maliit na puno lamang,” simula ni Haring Puno. “Ngunit dahil sa aking determinasyon at pagmamahal sa aking kaharian, ako ay lumaki at lumakas. Ngunit ang tunay na dahilan ng aking tagumpay ay dahil sa aking pagbibigay sa aking kapwa halaman.”

Si Maria ay nagtaka. “Paano ninyo natutulungan ang ibang mga halaman?” tanong niya.

“Ipinamimigay ko ang mga butil ko sa mga ibon, na nagiging pagkain nila at nakakatulong sa kanilang paglago,” tugon ni Haring Puno. “At sa pagkakataong iyon, may mga butil na nahuhulog sa lupa at ito ay nagsisilbi bilang buto ng paglago para sa mga halaman.”

Si Maria ay nainspired sa kwento ni Haring Puno at nais niyang magbigay ng tulong sa mga halaman sa kaharian. Sa araw-araw, siya ay naglalakad-lakad sa paligid at nag-aalaga ng mga halaman. Siya ay nagbibigay ng sapat na tubig at pag-aaruga upang matulungan ang mga ito na lumago.

At tulad ng nagawa ni Haring Puno, nakatulong din si Maria sa ibang mga halaman na nangangailangan ng tulong. Sa paglipas ng panahon, ang mga halaman sa kaharian ay lumago nang malakas at nagkaroon ng mas magandang anyo.